Op de dag dat we aankwamen stond er een prachtige regenboog. Lucie zag het als een welkomstpoort. Van de aarde tot de aarde. Toen we even later goed keken zagen we een tweede regenboog. Magnifique.
We zijn nu weer zes dagen in het groene paradijs. Vanavond een zonsondergang gezien met enorme wolkenpartijen die van onderen oranje oplichtten. Beelden zoals de Hollandse landschapsschilders dat vastlegden in de zeventiende eeuw. Wij zien t life. Wolkenluchten boeien altijd. De weersvoorspelling gaf zware wolken, regen en 16 graden aan. Het bleef echter droog en tot 15 u was er een mooi zonnetje. Heerlijk weer. We hebben gewandeld in het bos van Pionsat. Dat ligt 300 meter van ons huis. Een mooi uurtje voor een ommetje. Met spectaculaire vergezichten over de lappendeken van het landschap. Door het bos waar de vogels heerlijk kwinkeleren, langs de bron waar het water van onze gemeente vandaan komt. De beek ruiste sterk, want het heeft in April flink geregend. Bij het verlaten van het bos liepen we door het gehucht Goutade. Een vrouw van een jaar of zestig liep met bloesems naar een boerenwoning. We maakten een praatje. “Ik woon hier sinds drie jaar, ik verzorg mijn ouders die 84 en 85 zijn.” “Leeft die oudere meneer nog die in dat huisje daar woont?” Deze vriendelijke oude baas gaf mij in de strenge winter van 2005 hout en water, toen mijn watermeter bevroren en de kettingzaag kapot was. “Nee die is deze winter overleden. Hij was 90. Nu komt zijn zoon in het weekend wel in het huisje. Daar verderop staat een huis van mensen uit Issoire (een ander departement), zij komen af en toe een dag. En het laatste huis, hier tegenover is van Belgen, die komen vrijwel nooit. Het is verlaten hier.” We vervolgen onze weg en zien op een kilometer afstand ons gehucht in een dal liggen.
Als we door het gehucht Le Theil komen slaat de keeshond aan. De oude vrouw, de enig bewoonster van het eenhuizige gehucht komt aanlopen. Ze maakt graag een praatje. “Het is stil hier. Mijn man is twaalf jaar geleden overleden.” Ze huilt. We spreken haar moed in. We vervolgen onze weg en komen bij onze buurman. “Heb je ook zo veel dode struiken? Bij ons is een vlinderboom en een 40 jaar oude roos bezweken door de strenge winter. (Het was even -22, en twee weken lang daalde het kwik tot -10 tot -18).” “C’est la catastrophe.” Hij toont ons een Wisteria (Glycine de Chine) die normaal twee gevels van zijn huis totaal lila met wit kleurt. Nu zijn er twee bloemen. We gaan in de tuin zitten, bakken pizza op het open vuur en genieten van de wolken. Wat nou pech dat de satelliet tv even niet werkt?
Geen reacties op “Voorjaar in de Auvergne”