Zaterdag 5 mei deden we mee aan een wandeltocht. In Marcillat een dorp op tien kilometer van ons huis. Het vertrekpunt was bij een bejaardentehuis. Er stonden al meer dan 50 mensen gezellig pratend te wachten. De laatkomers begroeten de wachtenden met een handje of een kus. Twee keer, gaat dat in Frankrijk. Het zijn beide mooie gebruiken. Overal geef je even de hand. Niet ferm, niet echt schudden. Nee een slap theedoekje, met een knikje of een Ca va? er bij. Het gebeurt wel dat ik sta te wachten voor de toonbank van een groothandel en de nieuw binnenkomende klant gewoon even een handje geeft. Terwijl ik de goede man totaal niet ken. De kus is diep ingeburgerd. In de tijd dat we met de aankoop van ons huis bezig waren, kwamen we regelmatig op het kantoor van onze makelaar. Catherine een francaise bij wie de grote beeldhouwer erg zijn best had gedaan op het gezicht. Meerdere keren zag ik dat de postbode, le facteur, even binnenkwam, Catherine en eventueel ander aanwezig vrouwelijk personeel kuste en weer doorliep. Met mijn Hollandse bescheidenheid vroeg ik haar toch even of hij dit bij half Saint Eloys les Mines deed. “Nou ik denk dat ie op een dag zeker 300 kussen geeft,” zei ze. Wat een CAO. De wandeling was perfect. Men had alle tijd. We genoten van beken, watermolens, lammetjes. Na afloop was er een nazit met gebak (Gateau) dat deelnemende dames hadden gemaakt en Cider. Mijn buurvrouw hoopte op winst voor La Hollande. Na de Bling Bling (Blieng Blieng) ADHD-er Sarko mocht er wel iemand komen met oog voor de minder bedeelden. “Hoe kijkt men hier in Holland naar?” Nou persoonlijk kan ik me best voorstellen dat men nu een socialist wil. Maar heronderhandelen over Europese budgetten lijkt me niet echt mogelijk” “Nou dat mag echt wel.” “En als wij tot 66 moeten werken, dan denk ik niet dat men hier met 60 met pensioen kan weer, in plaats van 62. “Ja maar dat is alleen als je 41 jaar gewerkt hebt. Haar moeder, die denk ik tijdens de vorige grote crisis was geboren nam Sarko’s bangmakerij voor de woestenij die La Hollande van Frankrijk zou maken serieus. Ze schudde en schreeuwde. “Dat wordt la catastrophe. Ik raak aan de bedelstaf, het land gaat failliet en men kan mij niet meer te eten geven.” Ik kon me nog net bewingen en heb niet Telew, Tellelele tellele gezongen, ook de drang om de Sirtaki te dansen heb ik bewongen. Ik meldde: “Ik sprak nog iemand bij mij in de buurt die iedere politicus als zakkenvuller ziet. “Ik ga niet kiezen. Het is de keuze tussen de pest en de cholera.” Zondags gingen we even naar het cafeetje Le Halle, van Christophe. Een goedlachse directe man met een gemilimeterde schedel. Handje Handje. Ik knuffel even met zijn rolmopshondje. Het beestje ziet er uit of ie tegen een muur is gelopen. Maar t is zo’n lief hondje. “Hij lijkt steeds meer op jou Christophe. Nou, hij is daarentegen wel lief.” Grappen die Christophe wel kan hebben. Hij schenkt ons een wijntje. “Is dat wel lekkere wijn.” Ik weet zeker dat jij hier morgen om 8 u voor de deur staat te smeken of je er nog twee mag kopen.” “Zo niet dan scheer jij je hoofd kaal toch?” Ondertussen staat de voetbal op tv aan. Er staan vier gasten. De vijfde die binnenkomt is antiekhandelaar. Ik ken hem. Hij heeft zijn antikiteiten in een oud hotel staan. Chabassiere. Ik heb t even over zijn winkel. “Ja die heb ik gekocht en toen had t veertig jaar leeggestaan.” Hij heeft zelf de zaak met antiek spul weer ingericht in de stijl van voor de eerste wereldoorlog. Op ongezette tijden zijn er concerten van rondreizende musici. Origenele artisten in en historisch decor. Wij mochten een keer op 1 mei te gast zijn. Fabuleus wat een sfeer. “Ik kan u wel uitnodigen wanneer er weer muziek is. Maar ik weet nooit wanneer dat is.” “Stuurt u een mailtje?” Nee daar doe ik niet aan.” Een bargast roept; “Wanneer is die tent van jou open eigenlijk?” “Als dat bordje met ‘ouvert’ van buitenaf te zien is.” Een magere oude baas roept dat de tv op politiek moet. En iedereen moet zijn kop houden. Als troost mag iedereen een drankje van hem. Meerderen nemen t niet aan van hem. “Ik ben twee-entachtig. Ik had een stucadoorsbedrijf met 48 man persooneel. Ik ben gestopt met werken toen ik 42 was. Drie scheidingen. U nog een portje?” ” Nee dank u, u zelf een?” Hij danst, zet zijn pet op met de klep naar voren: “Fidel” roept hij. De pet wordt omgedraaid. “DJ,” roept hij. De uitzending uit Tulle, waar La Hollande burgemeester is staat op. Er is een hogere opkomst bij deze ronde. Iedereen in de bar is voor La Hollande. Zo is t in de Auvergne grotendeels. Verontrustend is de hoge opkomst van de rechtsnationalistische Le Pen. De gewezen ondernemer is ook voor La Hollande. “Ik ben voor de man die doet wat ie zegt. OM 20 u precies blijkt La Hollande met 52 % van de stemmen van Sarko gewonnen te hebben. Ulep. Ik denk: ik hoop dat La Hollande niet alles gaat doen wat ie zegt. Alsof Christophe het ruikt, zegt hij: “Ach allemaal verkiezingsbeloftes. Komt geen reet van terecht.
Geen reacties op “Verkiezingen”