Als fan van klassieke auto’s heb ik menig Frans erf betreden, op zoek naar die ene schuurvondst. Vanaf de weg zie je regelmatig woonerven met horden autowrakken. Nee het betreft dan veelal geen autosloperij. Het is meer: wat je interesseert, waar je wat bij voelt dat hou je bij je. Orde, aangeharkte tuin ed dat interesseert menig Fransman minder. Daarnaast is er overigens ook een flinke categorie met prachtige keurig onderhouden tuinen. Om niet te spreken van de vele schitterende onkruidvrije moestuinen. Vorige week vroeg vriend Jan of ik even meeging een Renault vier die hij gekocht had ophalen. Het bleek te zijn op een erf waarvan ik bij het langsrijden al eens gedacht had; hier kon nog weleens een boeiende autos staan. Jan was getipt door iemand. We troffen een R4 (Quatrelle) bestel. Uiterlijk nog in redelijke staat. Alleen de carburateur lag los, de startmotor miste etc. De eigenaar had een bedrijf in reparatie van tractoren. “Maar ik ben gestopt. Met pensioen.” (a la Retraite). Toen wij zijn loods betraden getuigden de vrijf tractoren die er stonden van iets anders. “Ja die zijn van klanten.” Hij wurmde zich in de hoek van de loods langs wat motorblokken en wielen en nam plaats achter de resten van voorheen een buro. De poten ontbraken aan een kant, geen nood, daar konden gibo blokken onder. “Ach die administratie dat is me wat, mompelde hij.’ Hij overhandigde Jan wat sleutels. “Deze zijn het.” “Deze zijn van een tractor.” Mmmm. Even later vond hij ze. “Nou pak eens een compressor,” krijg ik te horen. Ik pomp zonder veel verwachting de banden wat extra lucht in. Pas de probleme. Ze blijven vol. Ik plaag hem nog even: “Maar hij start niet.” Hij grijnst. Zijn piekhaar staat alle kanten uit. We moeten even naar binnen voor de papieren rompslomp. We betreden een belendend perceel. Waar het laatste onderhoud door de broer van Jozef gedaan is, naar mijn mening. Het blijkt een voormalig restaurant te zijn.
De tafels staan er nog, je zou zo kunnen aanschuiven. Ik ruik ook etensgeuren. Er blijkt in de ruimte er naast stoofvlees op een Rosiere (houtgestookt fornuis) te staan. We betreden deze mintgroene smoorhete keuken. Een granieten vloer, een Rosiere, een butagasstelletje op een plankje, een ingebouwde glazen kast (met uitgebreide verzameling drank) en een tafel met 3 stoelen. Dat is alles. En in 1950 stond dat er ook. Zoals zo vaak in Frankriijk overvalt me een gevoel van: wat heb je ook meer nodig? Mooi dat mensen zo tevreden zijn. Jan heeft de overdrachtspapieren gedownload van internet en geprint. Er volgt 20 minuten schrijven, nummers noteren. Uiteindelijk wordt over het oude kentekenbewijs (Carte grise, die ook echt grijs is) een dubbele streep gezet in potlood. daartussenin komt: Verkocht aan .. op (datum) … uur. Dit stuurt de nieuwe eigenaar in.Dat vermelden van de verkooptijd is niet onverstandig. We kennen het verhaal van een verkoper die een week na de verkoop een bekeuring in de bus kreeg. Te hard gereden. Een uur na de verkoop. Hij ging naar de politie, met een kopie van het oude kentekenbewijs met daarop de verkoopdatum en tijd. De politie vrijwaarde hem en zou de zaak regelen verder. Wat ook gebeurde. We kletsen nog wat. Ja hij zal wel eens wat relaties vragen die had nog een eendje en die nog een Citroen Ami dacht hij. Ik vraag: “Zet u ook auto’s op internet?” “De handen worden ten hemel geheven en hij slaakt een kreet alsof ik een oneerbaar voorstel doe. “Mais non. Absolument pas.” Absoluut niet. Daar wil hij niks van weten. Dit is ook de reden dat Jan voor een ridicuul laag bedrag weer een auto heeft die met enkele tientallen uren werk weer op de weg te brengen is. Volstrekt tevreden rijden we het erf af.
Geen reacties op “Klassieke auto’s vinden en kopen in Frankrijk”