De eerste week van onze vakantie was het grootste probleem: blijft mijn halfvolle wijnglas drijven in het zwembad of zinkt ie? Het zwembadwater bereikte een temperatuur van 31 graden. Zorgeloos genoten we. Zoals altijd is er op een gegeven moment weer werk te doen. In de hoek van ons terrein stond een boom die het zwembad enkele uren in de schaduw zette. Bladafval en gevleugelde vruchtjes bevuilden het bad. De boom werd ook langzaam gewurgd door klimop. We wilden hem omzagen.
De boom stond precies in de haag die ons terrein scheidt van de naastgelegen wei. Die is van de familie Prevost, hele aardige mensen waar we fijn contact mee hebben. Een van die dagen kwam zoon JJ kijken bij hun koeien. We vroegen hem of de boom om mocht. “Ik denk het wel.” “Van wie is die boom eigenlijk?” Dat wist hij ook niet. Zijn broer en moeder wisten dat ook niet, bleek toen ze later belden. Maar de boom mocht om en wij mochten het hout houden. Dat vergaat niet iedereen met iedere buurman zo makkelijk, weet ik. Een, bleek later uit de jaarringen, 40 jaar oude boom van 15 m hoog, hoe haal je die veilig om? Ik vroeg buurman Patrice even om raad. Hij heeft onlangs nog twee bomen van 25 m hoog geveld. En die stonden vlak bij zijn huis. Patrice liep even mee. “Nee maar niet op jullie land laten vallen, die kan het zwembad ruïneren. Wil je dat ik even help?” ” Oui. Een dezer dagen?” Patrice laat echter zelden ergens gras over groeien. Hij pakte direct zijn tractor, we bevestigden een stalen kabel halverwege de boom, Patrice spande deze achter zijn tractor. We maakten twee keep-vormige zaagsneden. Patrice trok even met de tractor en ….
hevig krakend zeeg de boom neer. In een half uur geveld. Na dit gloriemoment kwam het echte werk: aan stukken zagen en opruimen. Daar zijn we drie halve dagen mee bezig geweest. De dikke stammen vervoerden we in een hefbak achter Patrice zijn tractor. Daarna moest al het dunnere hout en de takken met bladeren nog afgevoerd.
We sleepten met het spul door een beekje naar een aanhangertje dat we met de hand onze tuin in trokken. De zitmaaier met trekhaak stond helaas al weer 7 weken bij reparateur Franc. Franc zei eind juni: “Ik maak hem en zet hem volgende week in je schuur.” Over Franc zegt men: “hij kan goed sleutelen, maar je weet nooit wanneer hij het doet.” Nu had ik drie dagen voordien op Francs voicemail ingesproken: “Franc ik heb de maaier nodig, repareer hem svp en ik kom hem donderdag halen.” Ik had de hoop al opgegeven. Maar net op het moment dat het gemis van de tractor nijpend werd verscheen, als een Deus ex machina Franc. Hij had net de maaier teruggebracht. Even gelast, voor 30 euro waren we uit de brand. “Franc wat een timing. Merci, Merci.” Franc keek wat verbaasd. Hij had geen complimenten meer verwacht, geloof ik.
Fluitend en zingend reed ik met te hoog opgetaste takkenbossen op mijn aanhangertje over de weg ons gehucht in. Wat kan een parttime miniboer toch blij zijn.
We hebben nu 3 kuub hout. Dat moet eerst een jaartje drogen, dan kloven we het en een jaar later is het geschikt voor de kachel. We beseffen ons nu wel hoeveel werk er verzet moet worden voor een kuub (fr: stere) brandhout. Ons restte nog de takkenbossen opruimen. Die hebben we zondagavond opgestookt. Er lagen enorme bergen takken om onze vuurplaats. Ik stookte eerst een stevig vuur, Daar bracht ik flinke blokken eikenhout op. Dat brandt lang. Daarna gooiden we met een riek de takken en bladeren op het vuur. Een lange witte sliert rook trok honderden meters lang door het veld. De rook steeg niet, het leek wel of het aan de aarde plakte, als een laatste poging van de boom om te blijven. In een uur hadden we alles op het vuur, dat inmiddels een berg van 3 m doorsnee en 1 1/2 m hoog was. Je zag een fonkelende grijze berg. Maar als je er in porde vlamde het onmiddellijk op. Urenlang zaten we aan het vuur na te genieten.
We voelden ons ook wat bezwaard om een boom om te zagen. Als compensatie en om ons karma te verlichten heeft Lucie een meidoorn van de wurgende greep van klimop (fr: Lier) bevrijdt. Daar moest ze wel voor bloeden.
Geen reacties op “Geveld”