In Frankrijk gaan de dingen even anders. Dat is even wennen. Zeker voor Hollanders die even met het wijsvingertje op tafel kloppen. Zo van: dit is afgesproken en nou mot t gelijk wel ff beure. Fransen gaan anders met de tijd om. Dat ervaar ik in de meeste gevallen als prettig. Er zit minder stress op. Aan de hand van een aantal ervaringen wil ik laten zien hoe het kan gaan in Frankrijk.
Ik zocht een boer die de haag om onze tuin kon snoeie. Iemand verwees me naar een man. Ik kwam op een boerenerf en stelde me voor. “Kom binnen, kom binnen. Un apero?” (een aperitiefje). De drankkast was goed gevuld. We babbelden gezellig een paar uur onder het genot van heerlijke wijntjes. Tot hij na twee uur vroeg: “Waar kwam je eigenlijk voor?”
Een golfplaat van het dak van onze schuur met pooltafel lekte. Ik vroeg in april de plaatselijke aannemer of hij kon komen met zijn hoogwerker. “Nou nu even niet want die staat 40 km verder op. Maar over drie weken doe ik het.” Voor de zekerheid verrichtte ik een provisorische noodreparatie. In mei was het niet gebeurd. Ik ging herhaalde malen bij hem langs. Hij verontschuldigde, beloofde, maar hij verscheen niet. Ik vroeg zijn assistente. “Mevrouw, onderhand staat het water in mijn poolbiljart, kan hij echt nu vlot komen?” “Nou meneer is vanmorgen bij meneer van Rooijen in Saint Maigner langs geweest, maar waarschijnlijk was dat de verkeerde.” Gek in een dorp met 173 inwoners. Ik bleef vriendelijk en vasthoudend. Eind juni kocht ik golfplaten en alle benodigde materialen in Montlucon. Ik reed naar de aannemer. “Hoe is het er mee?” “Ik had het wel willen doen, maar ik heb de materialen niet kunnen vinden.” “En u kent natuurlijk al die bouwmaterialenhandels in Montlucon.” “Ja.” “Heb ik even mazzel. Ik heb alle bouwmaterialen gevonden, ze liggen achter in de auto.” ” Ik ben er morgenochtend.” De volgende dag kwam hij, met hoogwerker en twee personeelsleden. In enkele uren leverde hij fantastisch werk. Tegen een zeer klein prijsje. Inmiddels bestaat dit aannemingsbedrijf niet meer.
Twee jaar later kwam ik er achter dat er, hoe is het mogelijk in een gehucht met inmiddels 200 inwoners, echt nog een meneer van Rooijen woont. Eric.
Er zijn in de buurt twee mensen die zitmaaiers repareren. Cedric, een jonge jongen die vakwerk levert en het heel druk heeft. Zijn bedrijf zit in een schuur bij een oude boerderij. Buiten staan, in weer en wind tientallen maaiers, quads en crossmotoren. Hij heeft het altijd druk en het kan weken duren voor hij tijd heeft. De ander is Franc. die heeft een loodsje bij een nieuwe bungalow. Buiten staan auto’s in alle stadia van ontbinding of demontage, maaiers, frezen etc. Franc is van goede wil. En zijn unique sellingpoint: Desnoods haalt en brengt hij je maaier. Dat doet hij ook echt. Maar wanneer, dat is quizz. Soms staat mijn maaier daar weken of maanden in de regen buiten. Snapt u dat ik een reserve maaier heb?
Een kennis van me had 3 jaar na de verbouwing nog geen factuur van een technisch bedrijf. Het schijnt dat zzp-ers facturen opsparen voor als ze met pensioen gaan, dan hebben ze later ook nog wat inkomsten. Dit bedrijf levert, net zoals vele anderen goed werk. Maar ze zitten vol met werk. Zo is het bijna niet te doen om op korte termijn een frans bedrijf in de buurt te vinden dat een dak repareert of een metselaar. Die zitten voor jaren vol in het werk.Toch nemen ze vaak wel werk aan. Ze zijn bang om nee te zeggen en daardoor ooit zonder werk te zitten zegt men. Als je vraagt: “Kom je echt volgende maand?” dan is het vaak: “Oui.” Mijn ervaring leert dat dat niet altijd “ja” betekent. Toch zijn er veel vaklieden die zeer goed vakwerk leveren. Ik had de mazzel dat er binnen 3 maanden een bedrijf kwam dat het schuurdak van ons repareerde. Dat leek kwa welving op een woelige zee. Nu is het als een biljartlaken.
Buitenlanders die een tweede huis in de Auvergne kopen gaan graag met een Hollander of Belg in zee voor klussen. Zo hebben twee mensen die ik goed ken in korte tijd een prima klussenbedrijf opgezet.
Hans Faber uit Chez Barret in Pionsat heeft samen met zijn vrouw Marjan Vos een multiservice bedrijf. Hij plaatst keukens, badkamers, werkt aan electra en verricht loodgieterswerk etc. Zie hun bedrjfssite: http://www.faber-renard.com/nederlands.htm
Ze schrijven erg leuk over hun belevenissen in de Auvergne http://vosenfaber.blogspot.com/ . Dat is heel boeiend. Want ze wonen al zes jaar in een deels verbouwde stal, die deel uitmaakt van een grote schuur, een grange. Die Grange wordt hun woonkamer. “Het voelt al zes jaar als vakantie. Ik heb geen behoefte aan vakantie. Ik werk met plezier.” Ze bouwen een nieuw bestaan op in de Auvergne en zijn definitief ontsnapt aan de stress die hen als Amsterdamse drukker en vormgeefster eerder ten deel viel. Eens, mogelijk nog in 2011 komt de woonkamer in de grange klaar. Kijk zelf hoe ver het nu is:
grange-hans-faber-en-marjan-vos
En Jan Cornelis uit Bellirat in Pionsat maakt muurdoorbraken voor ramen en deuren, plaatst dakramen, bouwt constructies voor bouwwerken en hij last, niet vreemd, Jan was jaren docent lassen in het MBO. Hij heeft samen met zijn vrouw Lief ook een minicamping en B&B (Chambres d Hotes) bij hun prachtig gelegen landhuis. http://cornelis.aardling.com/
Franse loodgieters hebben decennia lang koperen leidingen koud op elkaar gesoldeerd, zonder mof. En dat lekt vrijwel nooit. De kapconstructies van de huizen zijn vaak van eiken, met pen en gatconstructies zonder een enkele spijker.
Geen reacties op “De Franse slag, de Franse stijl”